Çocukla sohbet edebilmenin bir sanat olduğunu ifade eden Uzman Psikolog Danışman Ömer Akgül, her çocuğun konuşkan olmasını beklemenin haksızlık olduğuna dikkat çekiyor ve ebeveynlere önerilerde bulunuyor.

Çocuğu kendi bireyselliği içinde değerlendirmek ve ona o şekilde yaklaşmak yerinde olur. Çocukların en bilgece yönlerinden biri de çocuk sevenlerle çocuk sevmeyenleri çok iyi ayırt etmeleridir. Bu da gerçek bir sohbeti kiminle yapabileceklerini bilmelerini sağlar.
Çocuğun her şeyi bilinmeyebilir ama bilmemiz gerekenler için onunla konuşabiliyor olmamız gerekir. Ayakta değil çömelip; elimizdeki işimize bakarak değil, göz göze gelerek konuşmak yararlı olur. Bu şekilde çocuk da o güzel dünyasını açar bize. Artık onu gerçekten bilebilir, gerçekten koruyabilir, gerçekten annesi, babası, abisi, ablası olabiliriz. Biz onu dinlediğimizde, o da bizi dinler.
Aileler için tehlikeli viraj!
Çalışan anne babaların en büyük derdidir çocuğu ile zaman geçirememek… “Uzun zaman geçiremiyoruz, o zaman kaliteli zaman geçirmeliyiz” diye düşünürler. Fakat burada çok tehlikeli bir viraj vardır; eğer yorgunsanız, içinizden gelmediği halde çocuğunuzla “Kaliteli zaman geçirmeliyim” bilinci ile kendinizi zorlayıp 15 dk vakit geçirmeye çalışıyorsanız, çocuk bunu hemen algılar. O yüzden içinizden geldiği zaman, içinizden geldiği kadar, içinizden geldiğini iyi ifade ederek zaman geçirilmelidir çocuklarla. Bu zamanlardaki sohbettir tüm ilişkiyi belirleyen, o ilişkiye yön veren.
Çocuk içine kapanıksa bir nedeni vardır
Beğenilmeyen çocuklar, sık eleştirilen çocuklar, kendisinden yapabileceğinin üzerinde şeyler beklenen çocuklar, agresif anne babanın çocukları bu sohbetlerden yoksun kalırlar. Başkaları ile konuşmaya başlayabilirler, içlerine kapanabilirler.
5-6 yaş çocuğu rüyalarını anlatmaya bayılır. Rüyalarını anlatarak dünyasını, korkularını, endişelerini dile getirir. Günlük hayatta konusu geçmeyebilecek pek çok şeyin konuşulması sağlanmış olur. Her anne ve babanın rüya kanalını değerlendirmesi gerekir.
Rol değişikliği işe yarayabilir
Rol değiştirip, onu anne veya baba yapmak, anne veya babanın da çocuk olması; ebeveynliğiniz hakkında çok zengin bir bilgi sunar ve çok şey gözle görünür hale gelir. Annenin de çocuk rolünde, kendi çocuğunun sıkıntılarını mizahi bir üslupla dile getirmesi, mızmızlanması, yemek yemek istememesi çocuğa çok şey katar. Belki de o davranışlarını değiştirmesine yol açar.
Çocukla birlikte resim yapmak, özellikle de aile ve arkadaş resimlerinin çizilmesi yine onun dünyasına girmenin ve onun dünyasından onunla sohbet edebilmenin bir başka önemli yoludur. Kimi kimin yanına çizmiş, kimi arkaya kimi öne almış, kiminle ilgili ne anlatıyor hepsi tek tek sorulabilir, öğrenilebilir. Kendisini çizmesi istenip, sonra da “Bu çocuk nasıl bir çocukmuş bana anlatır mısın?” denerek çocuğun ağzından çocuk dinlenebilir.
Masallar anlatıp onun masalı tamamlamasını istemek, çocukla sohbet etmenin bir başka yoludur. Günlük hayatımızın içinde yer alan bir çocuk, bizimle şekillenir. Anneannesiyle, amcasıyla nasıl sohbet ettiğimize dikkat eder. Onlara dair ilk bilgileri bizden alır. Bu yönüyle bakıldığında sohbet etme tarzını da bizden öğrenir. Bizim verdiğimiz tepkileri kopyalar, aynen bizim gibi tepki verir. Mimiklerini dahi bizimkilere benzetir. Fiziki olarak size benzemeyen çocuğunuz mimikleriyle tıpkı “siz” olur.