Bugün diğer blogları tararken annelik halleriyle ilgili bir yazıya gelen yoruma takıldım. İki çocuklu bir anne, sahip olduğu tek çocuğunun yemesinden, uykusundan şikayet eden annelere sesleniyordu. ”Neden şikayet ediyorsunuz ki? Madem öyle ikinciyi asla düşünmeyin.”e benzer cümleler kurmuştu. İçimden ‘niye ki?’ dedim. Elimizde olan bir tanesi gerçekten uykusuzsa, yemek yemiyorsa, zaman zaman yoğun inatlaşmalara giriyorsa ve bunlardan dolayı bunalan anne ”off” diyemez mi? Elbette iki çocuğun ne denli zor ve yorucu olduğunun farkındayız. Anlamak için iki taneye sahip olmak gerekmiyor. Evdekinden bir tane daha olduğunu hayal etmek yetiyor durumu kavramaya.
Ayrıca soruyorum buradan çok çocuklu annelere:
Siz ilk çocuğunuzdan hiç şikayet etmediğiniz için mi diğer bızdıkları dünyaya getirmeye karar verdiniz?
Gerçekten de böyleyse ben ikinciyi düşünmemeliyim. Çünkü gecenin bi’körü yanıma gelmesinden tutun da iki yaş sendromu hallerine, iştah sorunlarımıza kadar şikayet edebiliyorum. Hayır, pişman değilim ama yorgun olduğumda dilime vuruyor işte. Üstelik öyle aileler biliyorum ki evde kedi mi var yoksa iki tane çocuk mu, belli değil. Tam tersine üç çocuğa bedel çocuklar da var. Biz iki gruba da girmiyoruz. Koray hareketli bir çocuk ama öyle bana saç baş yolduran cinsten yaramaz ve huysuz değil. Bu aralar tek derdimiz Luca’ya olan hırçın davranışları.
Ama evet, geçen akşam sık uyandığından ve bir önceki sabah da 5.45′te kalkıyor olduğundan şikayet ettim. Hatta bu sabah ”Bu sıcakta mızmızlanan çocuk hiç çekilmiyor” dedim. Anne refleksi işte. Bunun üzerine birinin çıkıp da ‘peki ya iki tane olsaydı ne yapacaktın? Tek çocuk çok kolay’ gibi durumu önemsizleştiren sözler komik geliyor. Çocuk büyütmek başlı başına iş. Yorulmak için iki tane, üç tane, ikiz veya üçüz sahibi olmaya gerek yok ki. Ha bu arada, hayal bile edemiyorum üç tane Koray olduğundan evde o ayrı.
Benim anladığım,
çocuklular çocuksuzlara;
çalışan anneler çalışmayanlara;
çalışmayan anneler çalışanlara;
çok çocuklular tek çocuklulara;
ikizleri olanlar herkese;
tek parmağını kaldırıyor ve ”Hooop sen orada dur. Ben ne kadar yoruluyorum, haberin var mı?” diyor. Sanırım bu hep böyle olacak. Belli mi olur, yarın öbür gün ikinci bebek kucağımda tek çocuklu birine çemkirebilirim. O zaman biridi bana hatırlatır bu satırları.