http://im.hthayat.com/2014/08/27/ver...69_620x413.jpg

Önce ne giyeceğini düşünmekle başlıyorsun sonra gelenekleri olan bir ailenin kızıysan iş kendi elbiseni kendin almaktan çıkıp kayınvalidenin sana elbise getirmesine kadar uzanıyor ve küçük çapta bir cinnet de burada yaşanıyor…

Tüm bu evlilik hazırlık sürecinde fark ettiğim şey şu: Sürekli bir artçı şok yaşanacak anlaşılan…

Gelinin en güzel görünmesi gereken gün çünkü aile büyükleri ilk kez kızı görüyor olabilir ya da o güne kadar hep bakımlı ve güzel görmüş olabilir. Ama aksilik bu ya bu tür tüm hazırlıkların en büyük düşmanı stres ve onun peşinden koşa koşa gelen uykusuzluk. Yani yüzünüzde ergenmişsiniz gibi çıkan sivilceler, yaşınızı ele veren gözaltı morlukları derken gelin hanım biraz soluk.

Erkek tarafının gelmesini beklediğiniz o saatler sanki geçirdiğiniz yıllardan daha uzundur sizin için... Ve nihayet zil çalar, erkek tarafı kapıdadır, siz içinize milyon tane kelebek kaçmış gibisinizdir, biraz da hassassanız benim gibi mutlaka bir mide bulantısı yaşarsınız. Gözlerinizde yıldızlar, içinizde kelebekler ve yüzünüzde hiç olmamış aptal bir gülümseme ile kapıyı açarsınız. Gözünüze ilk çarpan şey damat beyin elindeki o muhteşem çiçek olur.

Şaşkınlık diz boyudur, amcaya dayı, dayıya amca demek mübahtır. O gece yaptığınız tüm sakarlıklar (ki bir daha ömrünüzün geri kalanında bu asla böyle olmayacaktır) şen kahkahalar eşliğinde karşılanır.

Herkes salonda bir araya gelir ve siz bir an evvel konuşsalar, ne diyecekse deseler ve alınsa verilse diye düşünürken. O büyükler hiç olmadıkları kadar aptalımsı bir şekilde sessizlik yarışına girerler… Dakikalar sizin için saat olmuştur artık, zaman geçmek bilmez ve tam pes edip aman biraz içerde nefes alayım diye ortadan kaybolduğunuz an o “isteme” gerçekleşir. Hep merak etmiştim kendisinin tam olarak nasıl istendiğini duyan bir kız yok mu diye. Evet, galiba yok... Ben de duymadım.

Gençler çağırılır, formaliteden sorulur son kez ve görev tamamlanır. Sanırsınız…

Hayır, asıl görev şimdi başlıyormuş meğer yüzükleri kim takacak tartışması birkaç dakika, ardından “makas kesmiyor” âdeti, ardından "e hadi el öpün" derken o dakikalar süren kısacık zaman dilimi sizin beyin lopçuğunuzda asla hatırlanmaz, şuur kayıp!

Sözlenmenin tek güzel yanı bir sonraki sabah itibari ile (eğer uzun bir ilişkiniz varsa) yaptığınız her şey daha tatlı çünkü her buluşma yeni bir kaçamak gibi geliyor insana…