Yapılan araştırma ve incelemeler göre, Çin yazısının kendi kültürel yapısı içinde bağımsız olarak gelişmiş olduğu görüşü öne çıkmaktadır. Çin yazısı sırasıyla, piktografik yazı, damga yazısı ve sözcük yazı gelişimini izlemiştir.

Çinliler M.Ö. 2000 – 1000 yılları arasında, kağıt üzerine yazı yazmaya başlamadan önce, kaplumbağa kabuklarının içine ve sığır kemiklerinin üzerine yazı yazıyorlardı. Çin yazısını oluşturan işaretlerin, birer logogram olduğu konuşunda genel bir kanı mevcuttur. Çince tek heceli bir dildir. Buna bakılarak, her işaretin bir heceye ve bir sözcüğe karşıt geldiği görülmektedir. Şekiller, resimden daha ziyade damgaya benzemektedir. Ön-Türkçe’nin de tek heceli bir dil olduğunu düşünürsek, Çin yazı şekillerinin Ön-Türk yazı şekilleriyle yakından ilişkili hatta akraba oldukları mümkün olabilir.
Çin yazısı ve Ön-Türkçe

Zamanımızda kullanılan Çin yazısının adının Hanci ya da Hanca olması tesadüfi değildir. Hanca yani hanların yazı tarzı manasında olup, hem anlam hem de –ca ekinden dolayı Türkçeyle olan ilişkisi gözler önüne serilmektedir. Çincede imparator kelimesi Huang’tır. Ön-Türkçe’de de Khang denmektedir. Çin logogramları olan Hanci yazısında, 56.000 farklı işaret vardır. Normal bir gündelik gazetenin okunabilmesi için 3.000 farklı işaretin bilinmesi gerekmektedir.

Japonların kendi dillerine uyarladıkları Kanji yazı tarzında, pek çok işaret iki farklı okunuş türüne sahiptir. Bunlar KUN ve ON okunuş tarzı olarak bilinmektedir. KUN okunuşu Japonca’nın kök sözcükleri için, ON okunuşu da Çince kökenli sözcüklerin okunuşu için kullanılmaktadır. Japonca, Altay dil grubuna ait olduğundan, KUN tarzında okunan sözcüklerde Ön-Türkçe’nin belirtilerine rastlamak olasıdır. KUN okunuş tarzında su kelimesi Mizu olarak okunmaktadır. Bu kelimenin tam karşılığı meyve suyu’dur. Mi, Japonca’da meyve, Zu ise su demektir. Aynı işaret Çince’de Sui olarak okunmaktadır ve Ön-Türk kökenli su ile doğrudan ilişkili olduğunu göstermektedir.