“Dadısını business uçurup, kendisini ekonomide uçuran kişiyle tanışın, Tuba. Dadılar candır” diye tweet’lemiş Tuba Ünsal. Böylece dadıya öncelik verdiğini herkese ilan etmiş. Bu da bir şey mi?
Çağdaş Ertuna

Birkaç gün önce yoğun çalışan yakın bir arkadaşım, oğlu ve oğlunun dadısıyla sokaklardayız. Hava soğuyor, bakıyorum arkadaşım şalını, ceketini çıkarmaya başlıyor. “Üşüyeceksin” demeye kalmadan lafı ağzıma tıkıyor, “Ben hastalansam da olur ama dadı üşümesin, o hastalanırsa ne yaparız?” Bu da bir şey mi?

5 yaşındaki ufaklık, ailesiyle tatilde. Dadısı izinde. “Bir sonraki sefere bavula ne koyacağım biliyor musun?” diyor annesine, “Ablam Zeynep’i.” Çünkü 5 yaşında Google’da arama yapabilen, iPad’de applicationlar indirebilen çocuklar da sevgi ve ilgi gördükleri, birlikte oynadıkları ve çok şey öğrendikleri dadılarının değerini biliyor.

Çok kazanmaları şaşırtıcı mı?
Geçen hafta New York Times Magazine’de dadılarla ilgili, Adam Davidson imzalı bir makale vardı. Başlığı ‘The best nanny money can buy/Paranın satın alabileceği en iyi dadı’. Yazar, ABD’de meşhur dadıların doktorlardan daha çok para kazandığını anlatıyor. Kendisinin bu kadar yüksek maaşlar kazanan dadılarla çalışacak maddi gücü olmadığını belirtiyor ve aklının sürekli kendi çocuğunun daha düşük maaş alan dadısının diğer dadılardan daha kötü olup olmadığına takıldığından bahsediyor. Hatta daha da ileri gidip dadıların kazançlarıyla şarap fiyatlarını karşılaştırıyor. “Sonuçta dadılar da şarap gibi, denemeden anlaşılmıyor, fiyat sonuç ilişkisi” diyor. Okurlar tabii ki bu karşılaştırmayı dadılara hakaret olarak görüyor ve yazara şiddetle karşı çıkıyor. Bir de bizdeki ‘bakıcı’, ‘abla’, ‘dadı’ ayrımlarını duysalar kimbilir nasıl tepki verirler?

Fransızca ve Çince bilmek artı
Yazar, dadılardan örnekler vermeye devam ediyor. “Fransızca ve Çince bilenler, tekne ehliyeti olanlar ve at binebilenler daha çok kazanıyor. Hatta bütün aile bireylerine birer ev ve taksi plakası alan, bina sahibi olan dadılar da var. Bazıları yılda 180 bin dolar kazanıyor, artı bunun üstüne bonus alıyor” diyor.

“Önemli olan, dadıların çocukların ruh hallerinden ve isteklerinden anlamaları ama anne-babaların beklentileri daha da yüksek” diye devam ediyor. Özellikle yeni zenginlerin, dadıları bir sosyal statü sembolü ve sınıf atlama aracı olarak gördüklerini yazıyor. Bazı anne-babaların dadıların çevresinden yararlanarak çocuklarının istedikleri sosyal statüdeki ailelerin çocuklarıyla arkadaşlık etmesini sağladıklarını da ekliyor.

Yazar, dadılardan beklentinin yüksek olduğunun farkında ama yine de onların kazançlarını sorgulamaya devam ediyor. Doktora yapmış birinden, hatta bir doktordan daha fazla para kazanmalarına şaşırdığını anlatıyor.

Okurlar dadılardan yana
Beni asıl şaşırtan ve sevindirense New York Times’ın internet sitesindeki okur yorumları. Okurların hepsi yazara karşı çıkıyor. Hepsi dadıların doktorlardan daha çok kazanmasını son derece normal karşılıyor. Hepsi “Hayatımızdaki en önemli şeyi, çocuklarımızı onlara emanet ediyoruz, onların işi doktorlardan daha zor, 7 gün 24 saat çocuklarla ilgileniyorlar, tabii ki karşılığını alacaklar” diyor. Bir kişi bile çıkıp “Doktorlar onca sene tıp eğitimi alıyor” demiyor. Yani kimse bizdeki gibi dadıya öncelik vermenin olağandışı bir şey olduğunu düşünmüyor. Amerikalılara göre, zaten olması gereken bu.