Boşanma sonrası babalar deyim yerindeyse sudan çıkmış balığa dönüyorlar. Çocuklarına nasıl davranacaklarını bilemiyorlar. Birlikte vakit geçirmekte zorlanıyorlar. Kimi zaman çocuklarını alamıyorlar kimi zaman da kavga dövüş alıp hafta sonu burunlarından gelebiliyor. Kimisi de ayrılığın öfkesini çocuklara yansıtıp onları aramıyor, vakit ayırmıyor ve giderek onları daha çok üzüyor.
Boşanma durumuna kadınlar daha kolay uyum gösterebilirlerken erkekler ne yapacaklarını bilemiyorlar. Ev kurmuşlarsa orada ayrı zorluklar başlıyor. Yeni eşleri ve çocukları arasında kalabiliyorlar. Bekar evi varsa çocuklarına düzenli bir hayat veremiyorlar. Anne-babalarının yanında kalıyorlarsa ise o zaman onlarla çocuklarının arasında kalabiliyorlar. Tüm bunlar çocuk ya da çocuklarına nasıl davranacaklarını bilememelerinden veya var olan durumların sonucunda ortaya çıkıyor.
Çocuklar babaların da evlatları ama genel olarak yasalar çocuğu anneye verdiği gibi, çocuğu daha çok sahiplenen taraf da anneler oluyor. O güne kadar çocukları ile çok yakın ilişkileri olmadıysa babalar, çocuklarına davranışları konusunda zorluk yaşıyorlar. Nasıl davranacaklarını bilemedikleri gibi eski eşleri davranışlarını onaylamıyorsa daha da zorlanabiliyorlar.
Örneğin hafta sonu çocuklarla birlikte zaman geçirdiklerinde onları gezdirmek, dersleri ile ilgilenmek güzel ama çoğu zaman bazı önemli ayrıntılar atlanabiliyor. Ödevler eksik geliyor ya da çocuklar “Sıkıldım” diyerek tepki veriyorlar. Bütün bunlar düzeltilebilir ya da öğrenilebilir beceriler olup biraz zaman ve gerekirse bir profesyonelin yardımı ile aşılabilecek konulardır.
Hiç kimse doğuştan baba olmuyor. Annelik duygusu doğuştan gelen bir duygu ama babalık için bunu söylemek zor. Babalık zaman içinde öğreniliyor ama ne kadar yapılabiliyor o da ayrı bir konu.
“Sevgi her şeyin üstesinden gelir” diyerek babaların da bunu becerebilecek kapasitede olduğu inancımı paylaşmak istiyorum.