16.yy’da Fransa’da ortaya çıkan çello yaylı sazlar ailesinin bir üyesi olup, perdesiz bir alettir. Çellonun sapı ve gövdesi ayrı ağaç türlerinden yapılır. Gövdesi ladin ağacı, sapı ise abanoz olması tercih edilir. İlk yıllarında telleri daha fazla ve farklı bir türdeyken 18. yy itibariyle günümüzdeki son şeklini almıştır. Sesi inceden kalına doğru sıralanırsa yaylı sazlar ailesinden biri olan viyoladan sonra gelir. Dört tellidir ve bas sesleri çıkarmada oldukça başarılı bir müzik aletidir. Şekli kum saatini andırır. Çellonun atası viyola da gamba denilen 7 telli perdeli bir çalgıdır. Çello, insan sesine en yakın sesi çıkaran enstrümandır. Keman ile birbirlerine çok benzetilseler de boyut olarak birbirlerinden epeyce farklıdır.
Bu müzik aletinde sol elin biraz daha kuvvetli ve uzun olması gerekir. Başparmak dışındaki tüm parmaklar kullanılır. Müzisyenin bacaklarının arasında ve yere dayanan bir çubuk üzerinde çalınır. Çelloya karşıdan bakıldığında gövdesinin orta kısmında bulunan ve el yazısı ile "f" harfini andıran iki ses deliği vardır. Yayın tellere dokunuşu ile titreşen tellerden çıkan ses, gövdenin içindeki havayı titreştirerek bu deliklerden geri döner ve çellonun duygusunu dinleyicilere yansıtır.
Notası, dördüncü çizgi/ Fa, dördüncü çizgi/ Do ve ikinci çizgi/ sol ile yazılır. Ses telleri; Do, Sol, Re ve La olarak akort edilir. Çelloda beşli akort sistemi uygulanır. Yedi pozisyona kadar numaralandırılır ve sonrası 7. pozisyon ve ilerisi olarak geçer. Büyük akortlar kulak kısmından yapılır. İnce ayar akortları ise fix denilen küçük metal parçalardan yapılır. Çellonun ses genişliği 4 oktavdan fazladır. Büyüklüğü ise yaklaşık 1.20 metre uzunlukta ve en geniş yerinde 40 cm civarlarındadır. Bu enstrüman solo olarak kullanılabildiği gibi yardımcı müzik aleti olarakta kullanılır.
Klasik müzikte orkestralarda büyük bir yeri olan çello son yıllarda Türk müziğinde de oldukça sık kullanılmaya başlanmıştır.