Pediatrik dönem hastalarda yaşlarına uygun yaklaşımlar geliştirilmelidir. Hastanın hastalık tecrübesi olmadığı için normal dönem hastalarına yaklaşım tarzı bu hastalarda işe yaramayabilir. Hastanın acı eşiğinin düşük olduğu ve vücud direncinin az olduğunu unutmamalıyız. Yaklaşım tarzının yalnış oluşu bizleri hasta yakınları ilede karşı karşıya getirebilir. Unutmamak gerekir ki çocuk herkesin hassas noktasıdır.
Pediatrik dönem hastalara yaklaşım için bazı ipuçları;
0-1 yaş grubundaki hastaların anne kucağında muayene edilmesi önemlidir. Bebek anne kucağında kendini güvende hissettiği için daha rahat muayene edilebilir.Muayene odalarında çocuğun ilgisini çekecek oyuncak, resim vs bulundurulması faydalı olur. Çocukla iletişim kurmak için onun göz seviyesine inmek, muayene esnasında onunla konuşmak faydalı olacaktır. Ağrılı bölgeye dokunmadan önce çocuğun korkmaması için farklı bölgeler dokunmak daha sonra ağrılı bölgeyi muayene etmek gerekir. 5 yaş üstü çocuklar muayenesinde çocuklara hastalıkla ilgili bilgi verilebilir. Basit, yalın ve açık bir iletişim sağlanabilir. Bu gruptaki çocuk ağıran bölgesini gösterebilir. Teşhis için uygun iletişim yöntemleri kullanılırsa yardımcı olabilir. Hastalığa dönük yapılacak işlemlerin çocuğa yalın bir şekilde anlatılması gerekir. Pediatrik dönem hastalarının hastaların hastalık öyküleri alınırken tıbbi terimlerden kaçınılmalıdır. Aile ile hastalık öyküsünü paylaştığımız esnada açıklayıcı ve yalın olmak önemlidir.
Aileye öneriler; çocuklar hasta oldukları zaman mızmızlaşırlar, hastalık küçüklerde büyüklere oranla daha fazla özgürlük engelleyici olarak algılandığı için yaratacağı streste daha fazladır. Çocuklar hastalıklar hakkında bilgiye sahip olmadıkları için en basit soğukalgınının dahi kalıcı olmasından korkarlar. Ailelerin çocuğu uygun dille bilgilendirmesi faydalıdır. Aileler genellikle çocuk hasta iken çok fazla üstüne düşmektedir. Iyileşen çocuk aynı ilgiyi bekleyecek fakat aile vermeyecek veya veremeyecektir. Bunun için hastalık dönemlerinde çocuğa yaklaşımımız abartılı olmamalıdır. Nazlanması, huysuzlanması gayet normal olduğu gibi ailelerinde bu dönemde çocuğa yaklaşımı normal sınırlar içinde olmalıdır. Uzun süreli hastalıklarda ailenin bir çocuk psikoloğundan yardım alması yararlı olacaktır. Çünkü çocuk için en temel yaşam alanı oyun iken bazen haftalarca hastanede yatabilir. Bazı çocuklar bu bir cezalandırma olarakta görebilir. Aileye ve sağlık personeline düşen temel görev ise çocuk hastanede yatsa dahi ona belirli uğraşlar bulup, oyun oynamasını sağlamaktır. Uzun süreli hastalıklarda uzman yardımı çocuğu kişilik gelişimi için önemlidir. Örneğin ailesinin sırf ona ceza vermek için onu hastanede yatırdığına inan bir çocuk artık ailesine güvenmeyebilir. Uzman desteği ile çocuğa yaklaşmak onun olumsuz düşüncelerden uzak sağlıklı bir kişilik geliştirmesine yardımcı olacaktır.