Hiç dikkat ettiniz mi bilmiyorum ama yanında çocuğunuz varken birileriyle konuşuyorsanız yaşı ne olursa olsun çocukla ilgili bir konuyu size soruyorlar; ona değil. Mesela bir restauranttasınız "Ne yersin; ne içersin?" demek yerine size dönüp soruyor garson. Hatta daha ilginci; bir çocuk bile yanınızdaki akranıyla konuşmak yerine size soruyor. "Kaçıncı sınıfa gidiyor? Kaç yaşında?"

Bu durumu farkedene kadar ben de atlayıp hemen cevap veriyordum. Sonra sıkılmaya başladım ve kötü hissetmeye. Yanımda başka bir birey var neden onun yerine ben konuşuyorum ki! (ha yanındaki yetişkinin bile yerine atlayıp konuşan – hem de çok ve gereksiz konuşanlar da var biliyorum ama onlar bu yazının konusu değil!) O yüzden artık "Ona sorun!" diyorum. Ya da bazen aynı soruyu ben oğluma sorup cevaplamasını sağlıyorum.

Nereden kaynaklanıyor bu acaba? Kültürümüzden; eskiden beri gelen çocuğa laf düşmez durumundan olabilir mi? Artık daha bilinçli aileler var ama. En azından öyle olduğunu sanıyoruz. Anne babalar çocuklarına bir birey gibi davranıyor. Söz hakkı veriyor; soruyor, görüşünü alıyor öyle değil mi? Yoksa böyle olmaya çalışıyoruz ama tam da uygulayamıyor muyuz? Ya da restaurant örneğinden yola çıkarak çocuğu ilgilendiren yeme içme gibi konularda genelde anne baba karar verdiği için biz nasıl olursak olalım çevremizdekiler buna alışkın değil mi? Anne baba olarak bunu farketmek, yanımızda çocuğumuz olduğunda, sanki başka bir yetişkinle berabermişiz gibi davranmak çocuğumuzun özgüvenini sağlamlaştırmakla kalmayıp çevreye de ona saygı gösterin mesajı verecek diye düşünüyorum. Böyle böyle yaratabileceğiz çocuklar için pozitif ortamları ve hep beraber böyle yaşamaya alışacağız. İlerde onların da hem kendilerine hem de başkalarına saygılı bireyler olabilmelerini de sağlayacağız.