İnsanlık tarihinin başından bu yana büyük öneme sahip olan ok ve yay kullanımı, insanların avlama ve korunmaya ihtiyacı ile ortaya çıkmıştır. Zamanla yerleşik hayata geçilmesi ve modern orduların oluşmasıyla birlikte ok ve yay işlevselliğini kaybetmiştir. Günümüzde yalnızca spor dalı olarak varlığını sürdürür.
Okçuluk ilk kez 1904 Yaz Olimpiyatları'nda yer almıştır. Fransa, Belçika ve Büyük Britanya'da yaygın alan bu spor, zamanla ABD, Rusya, İskandinav ülkeleri, İtalya ve Kore'de de popülerleşmiştir. Okçuluk alanında en büyük otorite, 1931'de kurulan ve 140 ülkenin üye olduğu Uluslararası Okçuluk Federasyonu (FITA - Fédération Internationale de Tir a l'Arc)'dur.
Lisanslı bir okçu olabilmek için öncelikle okçuluk federasyonuna başvurulması ve okçuluk konusunda bazı eğitimlerden geçilmesi gerekir. Eğitimlerin tamamlanmasının ardından federasyondan lisans alınır. Lisanslı okşular yine federasyon tarafından düzenlenen ulusal ve uluslararası yarışmalara katılabilir.
Okçuluk eğitiminde püf nokta stil ve tekniği doğru olarak öğrenmektir. İlk aşamada yanlış öğrenilmiş bir hareketin sonradan düzeltilmesi oldukça zordur. Antrenör kademe kademe sporcusunun ilerlemesini gözlemler. Bir basamaktaki hareketin yerleşmesi üzerine bir sonraki basamağa geçer.
İlk çalışmalar beş adımdan oluşur ve bu hareketler kişide yerleşinceye kadar oksuz, boş yayla yapılır:

• Duruş
• Elin kabzaya oturtulması
• Kirişi tutuş
• Çekiş
• Elin çeneye değdirilmesi

Tüm bu çalışmaların tamamlanmasının ardından 6. basamak olan nişan almaya geçilir. Bu basamak henüz öğrenilme aşamasında iken oksuz, boş yayla yapılır. Yayını rahatça çekebilecek kıvama gelen kişiye, kirişi yay penceresiyle kesiştirmesi ve nişangâhın ucunu hedefin ortasına getirmesi gerektiği öğretilir. Bu çalışmanın kişide yerleşmesi üzerine aynı hareketler ok ile yapılmaya başlanır. Ardından kişi 10 metre mesafeden atışa başlatılır. Bu aşamada yanlışları ve eksikleri olması halinde hatalar düzeltilir. Atış mesafesi arttırılarak çalışmalar sonlandırılır.
Okçulukta bazı kritik noktalar vardır. Bunlar pozisyon, kirişe ok takma, eli yaya yerleştirme, kirişi tutuş, vücut ve kafa pozisyonları, atışa hazırlanma, çekiş, elin çeneye oturtulması, bırakış, yay ayarı ve kiriş boyu hesabıdır. Eğitim ve pratiklerle okçular bu konularda kendilerini geliştirerek en doğru şekilde ok atmayı öğrenirler.